تاریخچه آرایش

مواد آرایشی بخشی ذاتی از بهداشت و سلامت مصر بود. از روغن ها و کرم ها برای محافظت در برابر آفتاب گرم مصر و باد خشک استفاده میشد. میرا، آویشن، مرزنجوش، بابونه، اسطوخودوس، سوسن، نعناع فلفلی، رزماری، سدر، گل سرخ، آلوئه، روغن زیتون، روغن کنجد و روغن بادام مواد اصلی بیشتر عطرهایی را که در آیین های مذهبی و مومیایی مردگان استفاده می شد، فراهم می کردند.

مصری‌ها همچنین اولین مردمانی بودند که رنگ سبز را برای آرایش انتخاب کردند و از پودری سبز رنگ به عنوان سایه پشت چشم و رنگ کردن مژه یا ابرو استفاده می‌کردند. به مرور با مخلوط کردن این ترکیبات با اکسید مس و آهن رنگ‌های جدیدی مثل فیروزه‌ای و بنفش و .. به دست آمد و سایه‌ها تنوع رنگی پیدا کردند. افزودن پودرهای سفید نیز به مصریان اجازه داد تونالیته‌ای از سیاه به خاکستری و طوسی و سفید بسازند و با افزودن چربی به آن غلظت مواد را تغییر دهند و به عبارتی اولین مواد آرایشی را تهیه کنند. به عنوان مثال از ترکیب رنگ‌ها، کرم روشن و پمادی بر پایه شیر اسب و آلباستر به دست آوردند و از آن برای رنگ کردن بدن استفاده کردند.

در طی قرن‌های متمادی، چهره‌ی رنگ‌پریده یا سپید، چهره‌ی مطلوب به شمار می‌رفت، زیرا مشخص‌کننده‌ی جایگاه اجتماعی فرد بود. در آن زمان می‌گفتند که طبقه کارگر که در فضای باز به کار مشغولند پوستی آفتاب‌سوخته و زمخت دارند و این افراد نباید با طبقات بالای اجتماع که پوستی سفید و پاکیزه دارند، معاشر باشند. درنتیجه، برای رسیدن به ظاهری سفید، زنان و مردان از پودری استفاده می‌کردند که ترکیبی شامل اکسید سرب و چند ماده شمیایی دیگر بود.